i.v.m. met een telefonische storing is ons kantoor alleen bereikbaar per mail. Onze excuses voor dit ongemak!
i.v.m. met een telefonische storing is ons kantoor alleen bereikbaar per mail. Onze excuses voor dit ongemak!
Het is van alle tijden dat iedereen een mening heeft over hoe een huwelijksrelatie moet worden onderhouden, maar ook of en op welke gronden een relatie mag worden verbroken. Deze kwestie kent een opmerkelijke geschiedenis. De trouwe lezers van mijn columns weten inmiddels dat ik af en toe graag in het verleden duik. Tot het jaar 1971 was het niet eenvoudig om een huwelijk te ontbinden. De bijbelse opvatting ‘wat God verbonden heeft, dat zal de mens niet scheiden’, lag hieraan mede ten grondslag.
Tot 1971 kon men scheiden als een echtgenoot de ander kwaadwillig had verlaten (weggaan en nooit meer iets van je laten horen), als een echtgenoot een lange gevangenisstraf moest uitzitten en/of bij zware mishandeling. Deze drie echtscheidingsgronden moesten wel worden bewezen. De vierde echtscheidingsgrond was overspel; daarvoor was geen bewijs nodig. Het kwam ook voor dat geen van de gronden van toepassing waren, maar dat de echtgenoten niet meer verder wilden met elkaar. Overspel werd dan vaak opgevoerd bij echtscheidingen zonder dat hiervan daadwerkelijk sprake was, maar uitsluitend als juridische constructie. Een van beiden moest de schuld op zich nemen. Wie de schuld op zich nam had geen enkel recht op financiële tegemoetkoming, daarom nam vaak de man de schuld op zich. In 1971 vond men dat dit liegen tegen de rechter afgelopen moest zijn. Voor echtscheiding werd nadien de enige grond ‘duurzame ontwrichting van het huwelijk’. Duurzame ontwrichting behoeft niet meer te worden bewezen.
We zijn van bijna onmogelijk om te scheiden via ‘de grote leugen’ nu beland in een situatie dat er geen drempels meer zijn om te scheiden. En………nog altijd zijn de meningen hierover verdeeld.